En çok 10 Kasım sabahı ölmekten korkuyorum...
Ne zaman 10 Kasım gelse bir hüzün, bir burukluk kaplar içimi. Öksüz, yetim kalırım. Hep bir parçam uzakta hissederim. Çok uzun zamandır bu böyle. Bazen değişmek, değiştirmek, değişim mümkün olamıyor. Bugün de aynı, dün gibi. Geliyor yine 10 Kasım, yüreğime hüzün düştü...
Ölünce mutlu olacağımı biliyorum, zaten o yüzen korkuyorum. Hüzünlü bir mutluluğa saplanmak korkusu benimki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder